PIMPEK

Wciąż nie lubię dotyku, choć już wiem, że potrafi on sprawić przyjemność. Wciąż też boję się podniesionych głosów i intensywnej gestykulacji, choć wiem, że nie są one zapowiedzią czegoś złego.

Za to już nie boję się szelek i smyczy! Na spacerze chodzę grzecznie, tuż przy nodze opiekuna. To duża zaleta, jeśli zdecydujesz się dzielić ze mną życie, bo zanim nauczymy się siebie na tyle, żeby sobie wzajemnie ufać na spacerach, czeka nas długi okres budowania wzajemnej relacji właśnie na smyczy.

W silnym stresie zdarza mi się kłapnąć zębami ­– jednak jestem komunikatywnym psem i zanim zęby pójdą w użycie, jasno dam Ci znać, że przekraczasz moją strefę komfortu.
Podobnie sprawa ma się w stosunku do innych psów, choć generalnie jestem pozytywnie nastawiony do pobratymców każdych gabarytów – jeśli jednak kolega jest zbyt nachalny, dziabnę ostrzegawczo powietrze koło jego ucha. Mówią, że to nic złego, mam przecież prawo się bać…

Na ten moment wolałbym nie mieszkać z małymi dziećmi, a psy w otoczeniu chciałbym mieć raczej wyciszone i nienachalne. Koty mógłbym zaakceptować, o ile nie będą się starały mnie sterroryzować. Szukam domu cierpliwego, spokojnego, stabilnego i zdającego sobie sprawę z wyzwań, jakie niesie ze sobą adopcja psa lękowego. Bo wiesz, ja tylko dzięki Twojej ciężkiej pracy mogę wyjść na prostą…

Wpadaj, porozmawiamy o wspólnym życiu i wyzwaniach!” Pozdrawiam, Pimpek.

(opis przygotowany przez wolontariat schroniska)