DELMA

Mam 12 lat, więc całkiem sporo już widziałam i przeżyłam… Przyjechałam tutaj w nienajlepszym stanie i kiedy już myślałam, że to jest ten moment, kiedy należy sobie powiedzieć „dość – odchodzę”, okazało się, że jednak życie jeszcze może być lepsze. Zadbano tutaj o mnie i opowiedziano historie o Domach, gdzie jest jeszcze cieplej, przytulniej, gdzie jest jeszcze więcej troski i miłości niż tutaj. Postanowiłam więc zostać i czekać.

Mówią, że mam w sobie sporo z malamuta – może tak być. Z malamucich przodków mam posturę oraz upór i własne zdanie. To pierwsze to z wiekiem coraz mniej, wiadomo – czas wykrzywia gnaty, ale kolejne… chyba co dzień coraz bardziej.

Uwielbiam spacery i bardzo nie lubię z nich wracać. Potrzebuję częstych, ale krótkich przechadzek, najlepszy dla mnie byłby więc dom z ogrodem, choć mieszkankiem na parterze lub w bloku z windą też nie wzgardzę. Pomimo wieku, wciąż jeszcze lubię dobrze wyglądać, moja sierść zatem będzie wymagała regularnej pielęgnacji.

W nowym domu wolałabym być jedynaczką, bo nie przepadam za innymi psami. Za to za kontakt z człowiekiem oddam wszystko! Fajnie byłoby móc zamieszkać w domu wielopokoleniowym, gdzie mogłabym całe dnie dotrzymywać towarzystwa starszemu pokoleniu.

Z uwagi na wiek moich kości mam problemy ze schodzeniem ze schodów – w górę jeszcze jakoś się tam tarabanię, ale w dół… katorga. O tym najlepiej będzie porozmawiać z tutejszą Panią Doktor, która do tej pory bardzo mi pomogła, więc może i Tobie coś doradzi.

Może i nie jestem już tak piękna jak kiedyś… Może i sprawności już mi brakuje… Może i z wiekiem stałam się marudna i moje wymagania wzrosły… Wiem, starość jest przykra. Ale miej, proszę, jedno na uwadze – nie poddałam się i czekam na Ciebie, bo uwierzyłam, że dla mnie jeszcze jest szansa na życie.” Pozdrawiam, Delma.

(opis przygotowany przez wolontariat schroniska)