Cześć, jestem Hammer. Mam takie mocne imię, bo jestem największy z całej dziesiątki mojego rodzeństwa, które trafiło do Promyka po śmierci Opiekuna. Moich braci i siostry już w większości poznaliście, teraz pora na mnie.

 Nie tylko największy, ale i najbardziej energiczny z całego grona zawsze byłem. I chyba, niestety, ja najbardziej ucierpiałem bez możliwości spacerów, których nasz Opiekun nie był nam w stanie zapewnić. Skutek tego taki, że każda zapowiedź wyjścia z boksu wywołuje u mnie nieopanowany wybuch entuzjazmu – skakanie, szarpanie za smycz i takie tam. Nie martw się jednak – nie należę do psów, które mają problem z wyciszeniem i pod okiem konsekwentnego Przewodnika łatwo uda mi się przepracować temat rozemocjonowania.

 Jestem kontaktowym i przyjacielskim psem. Uwielbiam głaskanie, przytulanie, czesanie i zabawy. Radość sprawia mi zarówno kontakt z Człowiekiem, jak i z innymi psami, które w każdym wypadku stanowią dla mnie kumpli do harców. W kontakcie z innymi zwierzętami jestem też bardzo cierpliwy, nie w głowie mi konflikty o jakieś tam głupotki.

 Pięknie reaguję na korekty smyczą i komunikaty głosowe – i choć prawdziwych komend jeszcze nie znam, to kiedy do mnie mówisz, w skupieniu obserwuję, czego będziesz ode mnie oczekiwał. Mówię Ci, jeszcze kiedyś nauczę się bezbłędnie odczytywać, o co Ci chodzi!

 Tak jak i moi bracia, ja też dobrze czuję się w pomieszczeniach zamkniętych. Kiedy znika nagromadzenie zewnętrznych bodźców, wyciszam się i skupiam na tym, na czym akurat powinienem się skupić. Na sesji zdjęciowej pięknie współpracowałem z Wolontariuszką.

 Choć całkiem spory ze mnie pies, to wierzę, że mam równe szanse na nowy Dom, co reszta mojej rodziny. Fakt, potrzebuję Opiekuna konsekwentnego i rozważnego, ale nie uważam, żeby ludzi o takich zaletach było aż tak mało, że żaden nie ma już w domu dla mnie miejsca… Mam nadzieję, że się nie mylę.

 Pozdrawiam,
Hammer

Dzień dobry, jestem Warkotek.
Zapytasz – czyżby moje imię zwiastowało kłopoty? Otóż nie, mój miły! Moje imię to jedynie poświadczenie tego, że lubię sobie pod nosem czasem pogadać sam do siebie, bo miło czasem porozmawiać z osobą na poziomie. Na poziomie niskim, bo ja raczej niewysoki jestem.

Chociaż lat mi nie brakuje, to ja wciąż skory do życia jestem. Nie myśl sobie, żem ja jakiś tam kumpel na chwilę jestem. Lubię spacerki, choć chadzać mogę jedynie na krótkie trasy. Wyczynowo już się nie sprawdzę, za to na wygodnej kanapie to ja chętnie powyczyniam jeszcze jakieś psie jogi! Oj tak! Przy okazji napomknąć mogę, że domowe sprzęty szanuję, bo wiem, że czysta i niepogryziona kanapa to dobra kanapa.

Mówią, że szybko i mocno przywiązuję się do ludzi. To fakt. Lubię ludzi, choć niektórych nie przekonuje to moje gadanie do siebie pod nosem. Powiedzieć mogę – szukam ludzi, co to więcej wyobraźni niż uprzedzeń mają. Ot co! A jak już kogoś kocham, to tęsknię – naturalne raczej. I z tej tęsknoty zdarza mi się czasem chrumkać i popiskiwać i takie tam, ale gwarancji nie daję, że będę też tak robić zostawiony sam w domu. Jak nie będę, to wybacz.

Z innymi psami dogaduję się dobrze i choć nie wyglądam, to ja często pierwszy do zabawy jestem chętny. Z ogona to mi tylko kikut pozostał, ale potrafię nim wyjątkowo ekspresyjnie zachęcać do harców! Szukam jednak kumpli, co to zrozumieją, że jak się bawię, to też tam sobie lubię coś pogadać pod nosem i wcale a wcale nie są to chamskie odzywki, a raczej ekspresja radości!

Jak już to wszystko przeczytałeś i już mnie pokochałeś, to czuję się w obowiązku nadmienić nieśmiało, że ja to praktycznie ślepy i głuchy jestem. Co? Nie wierzysz? Ja w sumie czasem też nie wierzę, bo węch mam prima sort i zastępuje mi on pozostałe zmysły idealnie!

I taki to żem ja – Warkotek. Gaduła, niepoprawny optymista, czasem trochę tetryk i zgred, ale tylko trochę, bo jak się ma tyle lat, to już trochę można. Nie znoszę najlepiej pobytu w Schronisku, niskie temperatury, życie na dworze nie sprzyjają mojemu młodemu duchowi w podstarzałym ciele, więc chętnie jak najszybciej ulokowałbym swoją osobowość na domowym posłanku.

Wiem, że może i ja tam spektakularny nie jestem z wierzchu, ale w środku to ja najlepszy pies na świecie jestem!

Kochaj mnie!

Pozdrawiam,
Warkotek

Cześć, jestem Sam i przyjechałem tutaj wraz z dziewięciorgiem psich sióstr i braci po śmierci naszego Opiekuna. Oprócz przeszłości wszyscy mamy jeszcze jedną wspólną rzecz – jesteśmy kontaktowymi, przytulaśnymi i absolutnie przyjacielskimi psiakami, którym los zgotował bardzo niefajny psikus…

Ja jestem jednym z tych bardziej przebojowych chłopaków spośród naszej dziesiątki. Do znajomych ludzi jestem wylewny i ekspresyjny, chyba najodważniejszy z nas wszystkich, bo bardzo szybko zaakceptowałem fakt, że świat nie kończy się na posesji, na której spędziliśmy wspólnie ostatnie lata. Na spacerze jestem skupiony na Przewodniku i dzielnie (choć powolutku) truchtam, poznając obce dźwięki i zapachy. Zaczynam też powoli uczyć się komend, choć bracia nie wierzyli mi, że będę w stanie!

Jak całe moje rodzeństwo, tak i ja bardzo dobrze czuję się w pomieszczeniach zamkniętych (a najlepiej to na fotelu). Nie niszczę rzeczy, które powierzy mi Człowiek i szanuję wspólną przestrzeń. No i tak samo, jak wszyscy moi bracia i siostry akceptuję inne psy i koty. Jestem nauczony życia w dużej rodzinie.

Choć dziś nie wyglądam jakoś spektakularnie, to zapewniam, że jestem długowłosym psem, którego fryzura będzie wymagała trochę zachodu od przyszłego Opiekuna. Nie martw się jednak – mimo że szczotkę to ja rzadko widywałem (no i dlatego trzeba mnie było tak wystrzyc), to z pielęgnacją absolutnie problemu nie mam. Bo wszystko co ludzkie, jest dobre!

Ciekaw jestem, kto z mojego rodzeństwa jako pierwszy znajdzie Dom… I jak dalej potoczą się losy naszej dziesiątki. Wiem, że nie mogę prosić o wiele, więc proszę tylko o jedno – adoptuj mnie i kochaj!

Pozdrawiam,
Sam

Cześć, jestem Maja! Podobno wszyscy mnie tu znają i kochają! Z grzeczności nie zaprzeczę, bo ja to grzeczna sunia jestem.

Moja uroda świadectwem na to, że w rodzinie niedalekiej miałam przedstawiciela szlachetnej rasy – bulteriera. I jak to wszyscy wiedzą, bułki to psy bardzo rodzinne, socjalne i mądre, ale… wyrastają takie pod okiem mądrego Przewodnika. Sądzę, że takiego to właśnie i ja Przewodnika szukam – nie właściciela, ale opiekuna, ostoję, przyjaciela i drogowskaz.

Choć lubię ludzi, to w pierwszym kontakcie raczej po prostu sprawdzę, kim jesteś. Jeśli Cię polubię (a czasem sympatia przychodzi bardzo szybko) – dostrzeżesz wszystko to, co już tutaj się we mnie kocha: żywiołowość, wylewność i kontaktowość.

Jestem wesoła, aktywna i uwielbiam piłki oraz szarpaki. Mówią też o mnie, że karna ze mnie dziewczyna, że się słucham i reaguję na korekty. Na smyczy chodzę dobrze, a najlepiej czuję się na długiej lince. Ta jest dla mnie zwiastunem harców, którym chętnie się poddaję. Tutaj jednak zaznaczyć muszę, że silna ze mnie babka i czasem jak w uniesieniu pociągnę smyczą… to przydadzą Ci się mocne ramiona!

Dobrze czuję się w pomieszczeniach zamkniętych i nawet windę zdarzyło mi się przetestować, co wcale nie było dla mnie wyzwaniem. Dzielna ze mnie dziewczyna.

Lubię wyzwania, lubię się uczyć i lubię być czymś zajęta. Chętnie poznam więc kogoś kreatywnego i takiego, co sam się będzie ze mną uczył fajnych sposobów na spędzanie wolnego czasu. Bo z takim psem, jak ja, to wszystko można!

Chętnie poznam nową Rodzinę, taką raz na zawsze, bo taką na chwilę to ja już miałam i następnej podobnej podziękuję. To jak? Dasz mi się pokochać?

Pozdrawiam,
Maja

Opis przygotowany przez wolontariat schroniska

Dzień dobry, jestem Steffa.
Całe swoje dotychczasowe życie mieszkałam na działkach w towarzystwie innych zwierząt: tych szczekających i tych mruczących i całkiem dobrze wspominam ten czas. Dziś przyszło mi oczekiwać zmian i mogę mieć tylko nadzieję, że będą to zmiany na lepsze.

Mój start tutaj był dosyć kiepski – bardzo bałam się wszystkiego nowego i też sporo czasu zajęło mi przekonanie się, że tutaj wszyscy po prostu chcą mi dać szansę. Szansę na otwarcie się i na nowe życie. Udało się i dziś jestem gotowa do adopcji.

Należę raczej do nieśmiałych suczek, więc nie spodziewaj się, że przy pierwszym kontakcie zostaniemy najlepszymi przyjaciółmi… Wiesz, to nie tak, że ja przyjaciela nie szukam, ale po prostu wolę się upewnić, że Ty właśnie będziesz mi przyjacielem na śmierć i życie, abym już nigdy później nie musiała znów bać się zmian.

Jestem baczną obserwatorką. Wydaje mi się, że potrafię poznać się na ludziach i wiem, kiedy już pora na zaufanie. Nie lubię nacisków, potrzebuję cierpliwości.

Mimo wszystko nie jest też tak, że ja taka cicha myszka jestem. Oj, nie. Znajomego mi Człowieka zawsze powitam wylewnie i bywa, że… głośno. Jeśli więc gadatliwe psy mogą przeszkadzać Twoim sąsiadom – lepiej nie pozwólmy sobie się w sobie zakochać.

Dobrze czuję się w pomieszczeniach zamkniętych i ładnie funkcjonuję na wybiegu, niestety moja poprzednia Opiekunka nie miała czasu, aby nauczyć mnie poprawnie korzystać z uroków spacerków na smyczy. To jest zatem do przećwiczenia, najlepiej w solidnych szelkach antyucieczkowych lub takich typu „guard”. Jeśli już przełamiemy pierwsze lody, to gwarantuję Ci, że ta nauka pójdzie szybciutko, bo mądra ze mnie sunia, znam parę komend, więc i to powinno pójść gładko.

Szukam Człowieka, który zobaczy we mnie przyjaciółkę, jeszcze zanim ja zdążę w nim dostrzec bratnią duszę i nie zniechęci się moją ostrożnością. Wiesz, cierpliwość jest cnotą, a ja tę cierpliwość wynagrodzę Ci najpiękniejszą psią miłością, na jaką tylko zasługuje Człowiek.

Pozdrawiam,
Steffa

Opis przygotowany przez wolontariat schroniska

Dzień dobry, jestem Śrutek.
Można by powiedzieć, że miałem szczęście. We wrześniu 2018 roku dobrzy ludzie znaleźli mnie w lesie, gdzie leżałem nieruchomo czekając już na… ostateczność. Wszyscy myśleli, że miałem wypadek, że wpadłem pod samochód, ale prawda jest dużo gorsza. Na zdjęciu rentgenowskim wyszło, że prawdziwym powodem mojego tragicznego samopoczucia była cała kupa śrutu w ciele… Dziś wciąż mam problemy z poruszaniem się, ale czuję się zdecydowanie lepiej.

Prawie nic już nie widzę i bardzo mało słyszę, ale węch to ja mam wyborowy! Smaczka w Twojej kieszeni zwietrzę z drugiego końca schroniska! Straszny ze mnie łakomczuch, ale karmiąc mnie musisz uważać na palce – bardzo żywiołowo potrafię chwycić za poczęstunek.

Obcując ze mną, pamiętaj o tym, że dużo lepiej reaguję i czuję się, kiedy Twoje ruchy są spokojne, wyważone i powolne. To kwestia przytępionych zmysłów i chyba też trochę tego, że ja w życiu to raczej taki wiejski burek – wszystkich i niczyj – byłem i wiem, że ludzka ręka nade mną nie zawsze zwiastuje pieszczoty.

W pomieszczeniach zamkniętych bywam spięty, ale też nie robię dramatów. Sądzę, że mając perspektywę wieczorów na kocyku pod kaloryferem, długo bym nie wybrzydzał i szybko zaaklimatyzował się w mieszkaniu.

Póki co tyle o mnie. Zdaję sobie sprawę, żem ani jakiś przepiękny, ani jakiś tam przeuroczy czy przebojowy… ot, pies ze mnie. Stary pies, który już myślał, że go nie będzie, ale los sprawił mu niespodziankę. Stary pies, który teraz jeszcze wierzy, że może go spotkać odrobina szczęścia.

Pozdrawiam,
Śrutek

Opis przygotowany przez wolontariat schroniska