SZYBKA ŚCIĄGA:
– łagodna, uległa, kochająca, miła
– energiczna – potrzebuje sporo ruchu, świetnie chodzi na smyczy
– dobrze sprawdza się w środowisku miejskim, jeździ komunikacją
– lubi inne psy, ale inne psy nie zawsze potrafią się z nią komunikować, co je frustruje
– uczy się pomieszczeń wewnętrznych, jest już w stanie wyciszyć się w zamkniętym pokoju
– boi się szczotek i ręczników, unika dotyku okolic ogona

Dzień dobry, mam na imię Bożenka i już trzeci raz do Was piszę. Trochę się w moim życiu pozmieniało, postanowiłam więc odświeżyć informacje na mojej wizytówce.

 Ale najpierw krótkie streszczenie tego, co było: do Schroniska trafiłam jako szczenię z objawami neurologicznymi w 2016 roku. W krótkim odstępie czasu do Promyka trafił również mój „brat” – Maciej, który wykazywał podobne objawy jak ja. W międzyczasie oboje zostaliśmy adoptowani, ale sielanka nie potrwała długo… Wróciliśmy do Schroniska z powodu nieodpowiedzialności ludzi, którzy nas przygarnęli. Niemniej we dwójkę, nawet w Schronisku, byliśmy szczęśliwi i nie mieliśmy potrzeby dociekać, dlaczego jesteśmy inni od wszystkich psów. W listopadzie 2018 roku Maćkowi pogorszyło się i niestety musiałam go pożegnać… Początkowo było mi ciężko, ale teraz jestem już na dobrej drodze, by żyć samodzielnie. Na początku 2019 roku przeszłam badania – prześwietlali mi głowę, sprawdzali płyn mózgowo-rdzeniowy i efekt tych badań taki, żem na papierze dostała potwierdzenie, że mam trochę inny mózg niż większość psów, ale też zmiany te mają charakter wrodzony i są niepostępujące. Tutaj możesz zerknąć na wyniki: https://tiny.pl/t96dj.

 I co dalej? Czyżby moja historia miała być tylko datami i suchymi faktami? Często tak jest, jeśli mówimy o psach odstających od normy… Ja niewątpliwie odstaję: jestem bardzo ruchliwa, mam problemy ze skupieniem uwagi, śmiesznie kręcę główką, a kiedy łapie mnie stres, zaczynam chodzić w kółko. Ale czy to cała ja?

 Nie. To nie ja. Ja jestem przemiłą, aktywną sunią, która nawet w sytuacjach skrajnie stresowych, szanuje swojego Człowieka. I kocha. Kocha na zabój. Kocha, jak żaden inny pies. Uwielbiam długie spacery i kałuże, przytulańce w trawie i w boksie, dobrze dogaduję się z innymi psami – choć one nie zawsze mnie rozumieją, koty mnie ciekawią –ale tutaj z kolei to ja nie do końca rozumiem ich powolne, dostojne ruchy. Nie lubię za to ręczników, nie lubię szczotek i trochę nieswojo czuję się w pomieszczeniach (ale pracujemy nad tym!). Nie lubię dotyku w okolicy ogona, dlatego czasem ciężko wyskubać mi zimową sierść, więc chodzę z „piórami” na tyłku (uważam je za ozdobę!). Jeżdżę autobusem! Jestem wzorowa u weterynarza. Nie mam problemu z nowymi znajomościami. Nigdy nie nabrudziłam w pomieszczeniu, ale też nie dam pewności, że jestem czyściochem – mieszkam w budzie, gdzie zdarza mi się nabałaganić. Ale też… który pies da Ci gwarancję, że czyściochem będzie?

 Od kiedy na spacery wychodzę sama, coraz częściej zdarza mi się załatwiać swoje potrzeby poza boksem. Uczę się być normalnym psem. Samodzielnym. Uczę się, naśladując pozostałe psy tutaj. Powoli, bez rewolucji, ale ci, którzy mnie znają najlepiej, wiedzą, że się staram. Staram się najbardziej, jak tylko pies się może starać.

 Nigdy nie będę taka jak wszyscy. Nie oczekuj tego. Jeśli to uszanujesz, jeśli to pokochasz, jeśli odważysz się być mój, to będziesz miał przy sobie wieczny uśmiech, iskierkę optymizmu, czystą radość życia, która nie rozumie, że istnieje coś poza dobrem. Bo właśnie taka jestem ja.

Czekam,
Bożenka

Adopcja po konsultacji ze schroniskowymi lekarzami weterynarii

opis przygotowany przez wolontariat schroniska

Wszelkie informacje przedstawione w opisie wynikają z obserwacji zwierzęcia na terenie schroniska. Warunki domowe i praca ze zwierzęciem mogą wpłynąć na zmiany zachowania po adopcji. Adoptując z „Promyka” masz prawo do jednorazowej darmowej konsultacji behawioralnej ze specjalistą

– delikatna, łagodna i wyciszona
– uczy się chodzić na smyczy
– akceptuje psy i koty
– szuka spokojnej i cichej rodziny
– pozwala brać się na ręce